او را به رویای بخارآلود و گنگ شام گاهی دور، گویا دیده بودم من...

لالایی گرم خطوط پیکرش در نعره های دوردست و سرد مه گم بود.

لبخند بی رنگش به موجی خسته می مانست؛ در هذیان شیرینش ز دردی گنگ می زد گوییا لبخند...

□

هر ذره چشمی شد وجودم تا نگاهش کردم، از اعماق نومیدی صدایش کردم:

«ــ ای پیدای دور از چشم!
«دیری ست تا من می چشم رنجاب تلخ انتظارت را
«رویای عشقت را، در این گودال تاریک، آفتاب واقعیت کن!»

وآن دم که چشمانش، در آن خاموش، بر چشمان من لغزید
در قعر تردید این چنین با خویشتن گفتم:

«ــ آیا نگاهش پاسخ پرآفتاب خواهش تاریک قلب یأس بارم نیست؟
«آیا نگاه او همان موسیقی گرمی که من احساس آن را در هزاران خواهش پردرد دارم، نیست؟
«نه!
«من نقش خام آرزوهای نهان را در نگاهم می دهم تصویر!»

آن گاه نومید، از فروتر جای قلب یأس بار خویش کردم بانگ باز از دور:
«ــ ای پیدای دور از چشم!...»

او، لب ز لب بگشود و چیزی گفت پاسخ را
اما صدایش با صدای عشق های دور از کف رفته می مانست...

لالایی گرم خطوط پیکرش، از تاروپود محو مه پوشید پیراهن.
گویا به رویای بخارآلود و گنگ شامگاهی دور او را دیده بودم من...

۲۳ آذر ۱۳۳۳

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو